يکي ديگر از راه‌کارهاي دستيابي به حالت توبه و حفظ و استمرار آن، استفاده از جاذبة قرآن کريم است. آیات نورانی قرآن کریم، از لطافت خاصّي برخوردار است. الفاظ قرآن با جاذبه‌اي سنگين و لطيف، اثرات سازنده‌اي در سلوک معنوي آدمي خواهد داشت:

>قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ كِتابٌ مُبينٌ يَهْدي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ وَ يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَي النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ يَهْديهِمْ إِلى‏ صِراطٍ مُسْتَقيمٍ<[1]

حقّا كه براى شما از جانب خداوند نور و كتابى روشن و روشن‌گر آمده است. خداوند به وسيلة آن، كسانى را كه از رضاى او پيروى كنند، به راه‏هاى‌ سلامت هدايت مى‏كند و آنها را از تاريكى‏ها به‌سوى نور به توفيق خود بيرون‌ مى‏آورد و به سوى راهى راست هدايت مى‏كند.

انس با آيات بيّنات قرآن کریم، براي طي کردن مسير پرفراز و نشيب حرکت به سوي خداي سبحان، بسيار راهگشا است. ولي آنچه در اين مبحث مهم است اين‌که انسان بايد مراقب باشد تا در فرصت‌هاي رحماني، بتواند بهرة لازم را از جاذبة قرآن کريم ببرد. گاهي شنيدن يک آيه از قرآن، آدمي را بيدار مي‌کند و او را به منزل توبه مي‌رساند. فقط کافي است لجاجت را کنار بگذارد و گوش دل به آيات شريفه بسپارد.

فضیل عیّاض، یک دزد طاغی بود، ولي جاذبة قرآن کريم او را به‌ سوي رحمت پروردگار متعال بازگرداند. گرچه گناهان بزرگي مرتکب شده بود، ولی به يک‌باره تغییر یافت و جزء اولیاء‌الله شد. شبی به نیّت دزدی از خانه بیرون رفت، روی یکی از پشت بام‌ها پیرمردی قرآن می‌خواند و به این آیة مبارکه رسید:

>أَ لَمْ يَأْنِ لِلَّذينَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ<[2]

آیا برای آنان‌که ایمان آورده‌اند وقت آن نرسیده که دل‌هایشان به یاد خدا خاشع گردد؟

فضیل این آیه را که شنید، با خود گفت: آیا وقت آن نرسیده که دست از طاغی‌گری و دزدی برداری؟ آیا وقت آن نرسیده که خانۀ دلت برای پذیرش حق آماده گردد؟ ناگهان به‌خود جواب داد: آري! وقت آن رسیده است و با این‌که زمینۀ گناه برای او فراهم بود، از همان‌جا برگشت، متلاطم شد، توبه کرد و در زمرۀ اولیاء و دوستان خداوند مهربان درآمد.